De kamer van pauze

Om gezond te zijn, moet je rust nemen. Vertragen, en God zal je helpen. Hij zal rust geven aan je gedachten, aan je lichaam, en bovenal aan je ziel. Hij zal je leiden naar groene weiden.”

— Max Lucado, Veilig in de armen van de Herder

Rust is als een verborgen kamer. Een plek waar je even stilstaat, ademhaalt en de haast buiten laat. In dat stille vertrek is er ruimte om Gods nabijheid opnieuw te ervaren. Niet door grote gebeden of prestaties, maar door eenvoudig stil te worden.

Soms is rust geen verlies van tijd, maar juist de sleutel tot leven.

---

Dit stukje stond al even klaar en verschijnt vandaag

Rust in een frowning world

Selah: pause and calmly think about that.

Er zijn periodes in mijn leven waarin mijn gedachten als een zwerm vogels om me heen fladderen, zonder neer te strijken. Alles in me verlangt naar stilte, maar rust lijkt onbereikbaar. 

Juist in zulke tijden klinkt zacht de roep: “Nader tot God, en Hij zal tot u naderen” (Jak. 4:8). Het hoeft niet groot te zijn — een fluistering, een zucht, een kleine stap in geloof.

“Ga onmiddellijk tot God; vlucht naar Hem toe, en je zult een vredige schuilplaats vinden, waar je zult glimlachen om Satans woede, en een vijandige wereld moedig onder ogen zien.”

Uit: Medicine for the distracted

---

Dit stukje stond al even klaar en verschijnt vandaag

Wakker in de nacht: voor wie zou ik vrezen?

Mijn hart bonst in mijn keel en ik bibber van de kou. Paniek in mijn buik. Ik kom overeind in bed en knip het lampje aan. Het is weer zover: een histamine-aanval.* Gauw neem ik neem mijn medicijn in met wat water. Rustig, rustig... je hoeft niet bang te zijn, zeg ik tegen mezelf 

Ik denk opeens aan psalm 27 

“De HEERE is mijn licht en mijn heil, voor wie zou ik vrezen?

De HEERE is mijn vesting, voor wie zou ik vervaard zijn?”

 

Ik herinner.
Ik herhaal ze in mijn hoofd.

Eerst moeizaam, daarna rustiger. Voor wie zou ik vrezen? Voor wie zou ik vervaard zijn?  Dat vond ik zo mooi. Dat David in het Hebreeuws twee verschillende woorden voor angst gebruikt. Ira voor de stille vrees van binnen. Pachad de rauwe paniek die je lijf doet sidderen. En dat hij er 3 dingen naast: licht, redding, vesting. 

Ik fluister de woorden de nacht in.

Hoe uitleggers dit zagen

De vroege rabbijnen hoorden in “licht” de Torah, en in “redding” de Uittocht uit Egypte. In de Babylonische traditie klonk het zo: “Mijn licht in deze wereld, mijn redding in de komende wereld.” Later legden uitleggers de link naar de feesten: Rosj Hasjana als licht, Jom Kipoer als redding, Soekot als vesting. Alsof elke generatie een facet zag schitteren van die mooie diamant. 

Zo mooi.

In de Messias

En in de Messias vallen al die lagen samen. Hij is het levende Woord, het Licht van de wereld, onze verzoening, onze schuilplaats. De Eeuwige die dichtbij heel dichtbij komt. Veiligheid is niet een plek, maar een Persoon: Jezus de Messias

Spannend om dit te zingen

Toch blijft het spannend. Want als je extreem bang bent, als je hart  zo jaagt ervaar je helemaal geen veilige vesting. God is er wel... maar wat als de aanval doorzet? Wat als... Precies daar raakt dit vers mij. David zingt het niet omdat hij zich veilig voelt, maar omdat hij belijdt dat de HEERE groter dan zijn angst is

De troost

Daar ligt voor mij de troost. Ik mag angstig zijn, en tegelijk belijden: Hij is mijn licht. Hij is mijn redding. Hij is mijn vesting.

Dat haalt de paniek niet weg maar ik klem me vast aan de werkelijkheid buiten mij, die vast blijft staan als mijn systeem in de war is zoals nu.

---

*Angst bij een histamine-aanval is pure chemie. Histamine is een boodschapperstof die vrijkomt bij allergie of ontsteking. Het bindt zich aan H1-receptoren in de hersenen en zet daar alarmreacties aan. Tegelijk stimuleert het de afgifte van adrenaline en beïnvloedt het het zenuwstelsel en de bijnieren. Echt lastig.

Deze blog is een stukje van mijn eigen bijbelstudie. 

Het stond al een poosje ingepland