Gelukkig! Hij sluimert niet!

Vanmorgen werd ik geraakt door een stukje tekst uit een prachtig, oud pelgrimslied: psalm 121

Hij zal je voet niet laten wankelen, je Bewaarder zal niet sluimeren.

Dat raakte me omdat ik zo bezorgd was over mezelf. Vorige week heb ik God ontmoet als mijn Rechtvaardige Vader, tijdens het lezen van een boekje. Hij wees mij op mijn manier van leven. Opeens zag ik allerlei vlekken, bijvoorbeeld mijn leugentjes om bestwil. Tegelijk mocht ik opnieuw schuilen bij Jezus, ons Lam van God dat de zonden van de wereld weg gedragen heeft. God is veel groter en heiliger dan ik dacht. Hij is majestueus. Hoe kon ik ongemerkt zo terugvallen in mijn oude gedragspatroon?

HOE LEEF IK HEILIG?

Hoe nu verder? Ik wil heilig leven uit dankbaarheid voor de onvoorstelbaar hoge losprijs die God voor mij betaalde. Maar hoe? Ik ben een mens. Ik voel in mij een neiging tot egoïsme. Ik zal opnieuw struikelen.


HIJ SLUIMERT NIET

Daarom ben ik zo blij met psalm 121. Hij zegt daar: Ik zal je voet niet laten wankelen. Er zal hier op aarde altijd een soort gevarenzone zijn. Maar mijn hemelse Lijfwacht sluimert niet, staat er in dit Bijbelvers. Waakzaam houdt Hij mij in de gaten. Ik voel me rustig worden van binnen. Hij zal mij geleiden. Hij zal mij ondersteunen. Ik ben diep van Hem onder de indruk. Ik houd van Hem.

En daarom: Sursum corda! (verheft uw hart)


LEES:

• Oproep tot Heiliging