KIJK MET MIJN OGEN

Er speelden een paar dingen in mijn kerk die ik niet los kan laten. Toch viel ik de avond voor Kerst als een blok in slaap.

Ik droomde dat ik in de kerk zat. Er glipte een man naar binnen die naast me kwam zitten. Ik groette hem niet want ik had geen zin in contact. Ik had nergens zin in. Er speelden een paar dingen in mijn kerk die ik niet los kon laten. Dat zei ik al.

De man boog zich echter naar me toe en wees de kerk in. “Kijk eens met mijn ogen!” zei hij zacht. Ik luisterde naar hem en in mijn droom zag ik mezelf de kerk in kijken. Er hing een dikke duisternis van de vloer tot het aan plafond. Hij boog zich weer naar me toe en fluisterde in mijn oor “Je broeders en je zusters, zie jij ze nog schijnen als sterren?” Ik tuurde de zaal in en schudde mijn hoofd. “Nee, niet meer.”

“Concentreer je op hen!” drong hij aan. Ik begin te wennen aan het donker en toen zag ik het. Hier en daar zat iemand met een hart dat licht verspreidde als een heldere lamp. En daar, in de linkerhoek zag ik iemand met een piepklein vlammetje. “Die gindse gaat bijna uit!” fluisterde ik.
“Dat zal niet gebeuren,” stelde hij me gerust. “Ik ken haar en ga dagelijks bij haar op bezoek. De deur staat altijd open. Ze heeft niet veel kracht maar haar vlammetje is onverwoestbaar.”

"O kijk”, zei ik geschrokken, “De man die zo mooi kan bidden heeft zelfs geen klein vlammetje meer. Wat erg.”
“Kijk iets beter!” zei hij, “dan zie je dat het nog een beetje smeult.”
Ik zag inderdaad iets smeulen maar het was meer rook dat licht. “Wat is er met hem aan de hand?” vroeg ik.
“Hij heeft last van een hyperfocus!”, zei hij. “Ik laat het je zien.” En opeens zag ik al de gedachten van de man als groene neonletters op de zwarte muur dansen. Ik schrok daar hevig van. Het leken mijn gedachten wel. “Stop!”, zei ik vlug.

“Zag je die letters?” vroeg hij. “Je broeder voelt zich aangetrokken tot de letter van de wet. Ik ga regelmatig bij hem langs. Dan hij roept dat hij nog niet klaar voor me is. Dat er zoveel te onderzoeken valt en dat hij een grotere meetlat nodig heeft. Ik mis zijn eerste liefde en zijn fijngevoeligheid. Weet je nog hoe mooi hij bad? Hij gebruikte mijn eigen woorden en dat maakte mij vreugdevol.”

“O ja, ik mis het,” zei ik, "ik mis hem."Aandachtig ik keek ik nog een keer de kerk rond. Er werd gezongen. De preek begon.“Het is kerst!”, fluisterde ik tegen de man naast me. “maar ik zie bijna geen licht. Er zijn echt weinig lichtdragers hier.”

“Maar de weinige die er zijn schijnen wel als sterren,” zei hij met een zweem van een glimlach. “Kom hier, ontdek wat ik met mijn woord doe. Ik geef je mijn ogen, kijk hoe ik het zie.” Ik knikte en ik keek opnieuw de kerk in. Het viel me nu op hoe aandachtig sommige de mensen luisterden naar de uitleg van de bijbel. Niet alleen dat: ik zag links en rechts nieuwe lichtjes verschijnen.

De man naast me kwam iets dichterbij me zitten en hij wees. Ik volgde zijn vinger. “Het hart van je zuster was de laatste tijd donker als de nacht. Ze kon alleen maar denken aan hoe slecht de kerk was. Ze voelde zich verraden omdat niemand naar haar omkeek. Ze had pijn en verdriet. Ze had gedeeltelijk gelijk.” Zijn stem brak en hij veegde een traan van zijn wang. “Ze twijfelde ook aan mij!”

“Wow!” zei ik verrast, “maar nu schijnt haar lamp het mooist van allemaal! Het verlicht zelfs de  mensen om haar heen; haar kinderen. Haar man. Het is… prachtig.”
“Dank je” zei hij met een stralende lach, “dat deed ik. Ik deed iets met haar hart wat alleen ik kan doen en er was maar een klein beetje olie van de Geest nodig. Ik kwam haar ongeloof te hulp. Toen was ze weer bij mij terug. Ik heb haar gemist maar nu is alles weer goed. Dat gaan we vieren.”

“Kerstfeest!” zei ik.
“Christusfeest!” zei hij en hij keek mij liefdevol aan.

Ik zuchtte en focuste me op de preek. Het ging over Jezus, het Lam van God. Ik voelde opeens hoe ik naar Hem toegetrokken werd. De kou in mijn hart smolt weg. “Ik heb ook een beetje olie van de Geest nodig!’ fluisterde ik. “Volgens mij ben ik erger dan de rest. Ik krijg mijn lamp nooit meer aan."

“Daarvoor ben ik toch juist gekomen.” zei hij zacht en zijn medelijden overspoelde me. “Ik laat je lamp schijnen. De kwijnende vlam zal ik niet uitdoven. Kom maar weer wat dichter bij me zitten. Ik redde je ooit uit je eerste duisternis. Dat doe ik nog steeds. Ik trek je uit de duisternis. Ik laat niet los wat mijn hand begon en ik zal je lamp weer laten schijnen. Verwacht me. [1]

"Vergeef het me." zei ik zacht.

Toen schrok ik wakker. Ik keek naast me maar ik zag hem niet. Het was maar een droom. Snel sprong ik uit bed. Ja, er speelden dingen in de kerk maar die zou ik nu zorgvuldig parkeren. De God die mijn kwijnende vlam niet doven zou wist er wel raad mee. Ik maakte me klaar om naar de kerk te gaan. Ik kon bijna niet wachten.

༻✦༺ 　༻✧༺　༻✦༺

[1] Psalm 18:29 Want Ú doet mijn lamp schijnen, HEERE; mijn God doet mijn duisternis opklaren. Jesaja 42:3 Het geknakte riet zal Hij niet verbreken, de uitdovende vlaspit zal Hij niet uitblussen. Jesaja 40:31 maar wie de HEERE verwachten, zullen hun kracht vernieuwen.