Een nieuwe dag. Wat schijnt de zon mooi de tuin in. Ik ga in mijn tuinstoel zitten. Daar lees ik verder in mijn boekje over het evangelie van Markus.
Ik vind het zo mooi!
Markus 7:31 En toen Hij weer weggegaan was uit het gebied van Tyrus en Sidon, kwam Hij bij de zee van Galilea, midden door het gebied van Dekapolis. En ze brachten een dove bij Hem, die moeilijk sprak, en smeekten Hem dat Hij de hand op hem legde.
Jezus nam een dove man apart, die nauwelijks kon spreken. Geen menigte. Geen lawaai.
Hij sprak in gebarentaal—Hij raakte oren en tong aan, keek omhoog en zuchtte diep.
Hij sprak de enige taal die de man kon begrijpen.
Dat zuchten raakte me—het was het zuchten van Gods hart. Vol verdriet en diepe bewogenheid om een gebroken wereld.
Ik voel me de laatste tijd lichamelijk zwak, maar Hij ziet het.
Hij is de Rots waarop mijn wankele voeten vaste grond vinden.
Hij bracht het offer dat mijn geestelijk dove oren opende—
en op een dag zal Hij ook dit kwetsbare lichaam voorgoed nieuw maken.
Geen zuchten meer. Geen pijn. Geen tranen. Geen angst.
“Markus 7:37 En zij stonden bovenmate versteld en zeiden: Hij heeft alles goedgemaakt; ook de doven doet Hij horen en Hij maakt dat zij die niet kunnen spreken, kunnen spreken.” (Markus 7:37)
“En God zal alle tranen van hun ogen afwissen… er zal geen pijn meer zijn.” – Openbaring 21:4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten