“Ik voel me een beetje down” zei ik tegen mijn man. “Mijn gebeden voelen stuntelig, herhalend, droog.”
Hij probeerde het niet op te lossen.
Hij pakte het boekje Het Gebed van O. Hallesby en las me een klein verhaaltje voor:
Hallesby schrijft over thuiskomen na een lange reis. Zijn dochters waren nog klein. Zodra hij binnenkwam, renden ze op hem af. Allemaal tegelijk aan het praten — elke dochter wilde hem alles vertellen wat er was gebeurd.
Ze vielen elkaar in de rede.
Sommigen zeiden hetzelfde als de anderen.
Alles was chaotisch en ongeorganiseerd.
Maar Hallesby schrijft:
“Ik luisterde met de diepste vreugde.
Want ik zag in hun ogen hoe blij ze waren dat ik thuis was.
Ze wilden hun leven met mij delen —
en dat betekende alles.”En dan voegt hij toe:
“God voelt hetzelfde. Hij verheugt zich als wij tot Hem komen met onze verwarde woorden, onze gewone momenten, onze rommelige kleine verhalen.”
Dat raakte me diep. God wacht niet op perfecte gebeden. Hij wacht op mij (jou).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten