Door: ONE FOR ISRAEL (MESSIANIC JEWS IN ISRAEL)
Sommigen noemen de keffiyeh nu een 'hipster-swastika'. Extreem? Het is de moeite waard om zowel de protesten op universiteiten en daarbuiten als de symboliek van dit hoofddeksel te onderzoeken. Degenen die de keffiyeh vergelijken met het nazi-symbool suggereren dat het nu dezelfde connotaties van jodenhaat draagt. Is dat terecht? Wat is de oorsprong van deze hoofdtooi?
👉 Net als de Palestijnse vlag heeft de keffiyeh een interessante geschiedenis, maar de laatste tijd heeft het veel nieuwe betekenis gekregen.
DE ACHTERGROND VAN DE KEFFIYEH
Bedoeïenen dragen al sinds mensenheugenis de traditionele Arabische hoofddoek, vaak vastgebonden met een rond touw. De keffiyeh biedt uitstekende bescherming tegen het barre woestijnklimaat, tegen zand en zon, en is in het Midden-Oosten net zo gangbaar geworden als een pak en stropdas in het Westen. Men denkt dat de naam 'keffiyeh' afkomstig is van de stad Kufa in Irak, uit de zevende eeuw. De hoofddoek kent echter verschillende namen en stijlen in diverse delen van het Midden-Oosten. Mannen in de Golfstaten dragen vaak een effen witte keffiyeh, terwijl de koning van Jordanië meestal een rode draagt. En hoe zit het met de zwart-witte variant?
Het iconische beeld van Yasser Arafat met een zwart-witte visnetkeffiyeh is een symbool geworden van Palestijns verzet. Maar die keffiyeh is net zo Palestijns als Yasser Arafat zelf, wat wil zeggen: eigenlijk niet. Hij werd geboren in Egypte, woonde korte tijd in Jeruzalem om weer terug te keren naar zijn vader in Egypte, waar hij verder opgeleid werd. Jonge Palestijnen die zich na de Zesdaagse Oorlog bij zijn beweging voegden, waren verrast door zijn Egyptische tongval. Deze complexiteit wordt verder benadrukt door Palestijnse historicus Said Aburish, die beweringen over Arafat's Palestijnse afkomst in twijfel trekt.
Farid Georges Kassab, een orthodoxe christen uit Beiroet, was de eerste Arabier die de term 'Palestijn' gebruikte. In zijn boek uit 1909 schreef hij: "De orthodoxe Palestijnse Ottomanen noemen zichzelf Arabieren, en zijn in feite Arabieren."
Het gebruik van de term 'Palestijn' om mensen te beschrijven begon pas halverwege de twintigste eeuw, met als doel politieke invloed te krijgen op het reeds gevestigde Israël.
De keffiyeh is dus niet specifiek Palestijns, maar is al lang een herkenbaar Arabisch kledingstuk. Er zijn echter verschillende stijlen en kleuren die elk hun eigen betekenis en verhaal hebben. Het verhaal achter de zwart-witte keffiyeh is vergelijkbaar met dat van de Palestijnse vlag: ironisch genoeg gaat het terug naar de tijd van het Britse mandaat en een Engelsman die daarbij betrokken was.
John Bagot Glubb, een luitenant-generaal in de Britse strijdkrachten, richtte het Arabische Legioen op, dat later het Koninklijke Jordaanse leger werd. De rood-witte keffiyeh werd traditioneel gedragen door Jordaanse bedoeïenen, maar Glubb had een manier nodig om onderscheid te maken tussen hen en de soldaten uit Palestina onder zijn bevel. Daarom introduceerde hij een zwart-wit alternatief.
DE SUDRA: DE JOODSE HOOFDTOOI
Ouder dan de Iraakse keffiyeh uit de zevende eeuw is de Israëlitische sudra (ook bekend als de sudar), de versie die door Joden in het oude Israël werd gedragen. En weet je waar dat vermeld staat? In het evangelie van Lukas! Dit betekent dat de sudra ongeveer tweeduizend jaar geleden werd gedragen, in de tijd van Jezus. Jezus zelf noemt de sudra in de gelijkenis van de talenten:
De eerste kwam voor hem staan en zei: 'Heer, uw mina (ongeveer drie maanden loon) heeft tien mina's extra opgeleverd.' En hij zei tegen hem: 'Goed gedaan, goede dienaar! Omdat je in heel weinig trouw bent geweest, zul je gezag hebben over tien steden.' En de tweede kwam en zei: 'Heer, uw mina heeft vijf mina's opgeleverd.' En hij zei tegen hem: 'En jij zult over vijf steden regeren.' Toen kwam een ander en zei: 'Heer, hier is uw mina, die ik in een doek [sudra] heb bewaard...' (Lukas 19:17-20)
Vervolg: sudra
De sudra lijkt in veel opzichten op de keffiyeh: een stuk stof dat om het hoofd wordt gewikkeld ter bescherming tegen de elementen en voor waardigheid. Rudy Rochman, een prominente Joodse activist, legt uit dat de sudra een inheemse Judese hoofdtooi is en al duizenden jaren deel uitmaakt van de Israëlitische cultuur. Het traditionele kalotje dat Joodse mensen tegenwoordig dragen, is blijkbaar een verkleinde versie van de sudra, zodat Joden deze konden verbergen en zich beter konden aanpassen aan de samenlevingen waarin zij leefden. De website MySudra beschrijft deze ontwikkeling als volgt:
Als gevolg van de vervolging en assimilatie waarmee Joodse mensen te maken kregen, werden de Sudra's in de loop van de tijd geminimaliseerd tot kleinere hoofdbedekkingen die onder hoeden verborgen konden worden, waardoor Joden minder opvielen in vreemde landen. Deze hoofdbedekkingen staan nu bekend als 'kippa's' of 'yamaka's'. Joden met ervaringen in de diaspora in Noord-Afrika en het Midden-Oosten werden vaak gedwongen hun Sudra's af te doen omdat ze als 'dhimmi's' werden beschouwd en niet langer als tweederangsburgers mochten dragen.
Rudy Rochman benadrukt dat het dragen van zijn sudra een stille manier is om de inheemse aard van het Joodse volk en hun verbondenheid met het land Judea te demonstreren. Hij zegt: “Op deze manier zal de wereld opnieuw erkennen dat het een normaal onderdeel is van een gedekoloniseerde Israëlitische realiteit."
KOLONISATOR OF GEKOLONISEERD?
De demonstranten die keffiyehs om hun gezicht wikkelen, beschuldigen Israël van racisme en kolonialisme. Maar de sjaal die ze dragen vertelt een ander verhaal. Er was geen autonome Palestijnse staat om te koloniseren, maar eerder de overblijfselen van het afbrokkelende Turkse koloniale rijk. Bij de verdeling van het Midden-Oosten werden landen als Syrië, Libanon en Jordanië, evenals het toekomstige Israël, teruggegeven aan hun inheemse volkeren. Ze waren bevrijd van de koloniale overheersing van Turkije en werden autonome staten.
Muhammad Y. Muslih, een Palestijnse historicus, bevestigt dat gedurende de 400 jaar onder het Ottomaanse Rijk, vóór het Britse Mandaat, er geen politieke eenheid bestond die bekend stond als Palestina. Dit beschreef hij als volgt in zijn werk "The Origins of Indonesian Nationalism":
"Voor het einde van de Eerste Wereldoorlog maakte Palestina deel uit van het Ottomaanse Rijk. Onder het Ottomaanse regime (1517-1918) bestond er geen politieke eenheid die bekend stond als Palestina. In feite stond het land beter bekend onder de Arabisch-islamitische naam al-Ard al-Muqadassa (het Heilige Land). Palestina werd ook wel Surya al-Janubiyya (Zuid-Syrië) genoemd, omdat het deel uitmaakte van het geografische Syrië, dat het huidige Syrië, Libanon, Palestina en Transjordanië omvatte." [2]
Palestina is traditioneel de naam van een gebied, vergelijkbaar met de Levant of Mesopotamië. Het werd gebruikt om iedereen te beschrijven, ongeacht etniciteit, die in het Palestijnse gebied woonde. Er waren Palestijnse Joden en Palestijnse Arabieren, maar er was geen etnisch Palestijns volk; de Arabischsprekende bewoners van het land waren eerder Syriërs, Bedoeïenen, Druzen, Arameeërs, Maronieten, Egyptenaren, Arabieren uit Transjordanië en andere aangrenzende gebieden. Sommige van deze families wonen al generaties lang in het land, zelfs in de tijd van Jezus. Anderen kwamen later, toen er rond de tijd van het Britse mandaat meer welvaart en infrastructuur ontstonden.
Een cruciaal punt dat hier moet worden benadrukt, is dat de term 'Arabier' verwarrend kan zijn.
Arabieren zijn niet per se mensen uit Arabië; in de Arabische taal betekent 'Arabier' letterlijk iemand die Arabisch spreekt. Dit omvat een groot aantal mensen. De reden voor het grote aantal Arabischsprekenden heeft te maken met kolonisatie.Vanaf de zevende eeuw zorgden Mohammed en zijn meedogenloze jihadoorlogen daarvoor. Een groot aantal mensen – joden, christenen, zoastriërs, Egyptenaren en anderen – werd met geweld bekeerd tot de islam en men begon Arabisch te spreken.
WAT ZOU ER GEBEURD ZIJN ALS ISRAËL IN 1948 HAD VERLOREN?
Vaak hoor je dat deze oorlog niet op 7 oktober begon, maar in 1948. De oprichting van de staat Israël wordt door sommigen gezien als een aanfluiting, een catastrofe. Maar laten we eens nadenken over wat er zou zijn gebeurd als de vijf Arabische legers die de nieuwe staat hadden aangevallen, hadden gewonnen en Israël die oorlog had verloren. Zou Palestina dan een vrije staat zijn geweest, met intacte grenzen? Waarschijnlijk niet. Bedenk dat het Arabische leger niet Palestijns was, maar Jordaans, Egyptisch, Syrisch en Iraaks. Ze zouden het land hoogstwaarschijnlijk onderling hebben verdeeld, waarbij de belangrijkste zorg het behoud van islamitische soevereiniteit was.
Abdel Rahman Azzam, de eerste secretaris-generaal van de Arabische Liga, vertelde aan een Britse verslaggever dat het plan was dat Transjordanië "de centrale heuvelgebieden van Palestina zou opslokken met toegang tot de Middellandse Zee bij Gaza". Hij gaf eerlijk toe dat "de Egyptenaren de Negev zouden krijgen. Galilea zou naar Syrië gaan, behalve dat het kustgedeelte tot aan Akko bij Libanon zou worden gevoegd." [3] Met andere woorden, het land zou worden verdeeld onder de aangrenzende Arabische moslimlanden. Er was geen plan om een autonome Palestijnse staat te creëren. In plaats daarvan zou het simpelweg bezet zijn geweest door naburige moslimlanden.
Tijdens het Britse mandaat probeerde de Peel-commissie een oplossing te vinden om zowel Joden als Arabieren die in het Mandaat Palestina woonden tevreden te stellen, door een verdelingsplan voor te stellen. Dit werd in 1937 ronduit verworpen door het Arabische Hogere Comité, dat uitlegde: “Dit land behoort niet alleen toe aan Palestijnse Arabieren, maar aan de hele Arabische en islamitische wereld.”[4]
Diezelfde mentaliteit zien we vandaag bij Hamas. Een hooggeplaatste Hamas-leider verklaarde eveneens: "Dit land is niet het eigendom van de Palestijnen... Dit land behoort toe aan alle moslims overal ter wereld." - Mahmud Zahar, 1996.
DE OMGEKEERDE REALITEIT VAN DE PRO-PALESTIJNSE PROTESTEN
Deze protesten hebben een significant omgekeerd denken aan het licht gebracht, waarbij het wereldbeeld dat de keffiyeh nu vertegenwoordigt een volledige omkering van de waarheid is geworden. Het spreekwoord zegt: als je met de vinger wijst, wijzen er drie vingers terug naar jou. Deze situatie wordt nu surrealisme op wereldwijde schaal genoemd: woedende demonstranten, gekleed in keffiyehs, steunen een terreurorganisatie die zich schuldig maakt aan exact dezelfde misdaden waarvoor ze Israël veroordelen.
De keffiyeh is uitgegroeid tot een symbool van Palestijns verzet. Sommige van de Palestijnse keffiyeh-sjaals die door hoogwaardigheidsbekleders van de PLO worden gedragen, bevatten een ontwerp van de Al Aqsa-moskee met de verklaring "Jeruzalem is van ons". Dit verklaart de intensiteit van hun strijd. Het is niet zozeer westerse vrijheid waar ze naar streven, maar eerder islamitische controle over Jeruzalem en heel Israël: in hun ogen Gods onroerend goed. Dat betekent niet dat de mensen zelf geen vrijheid willen; velen streven simpelweg naar vrede. Echter, de drang om het hele gebied van de Levant, van historisch Palestina, weer onder islamitische controle te brengen, is sterk aanwezig. Helaas hebben we gezien dat dit niet alleen een standpunt is van de leiders die bereid zijn daarvoor offers te brengen, maar het lijkt erop dat ook een meerderheid in Gaza en de Westelijke Jordaanoever dezelfde overtuiging deelt.
WESTERSE ACTIVISTEN
Nu hebben ze massa's beïnvloedbare en gretige activisten uit het Westen betrokken in hun strijd om te heroveren. Onder deze mensen zijn er velen die oprecht begaan zijn, die reageren op de beelden van onschuldige mensen die sterven en in nood verkeren, en op het idee van mensen die onderdrukking ervaren. De situatie is echter uitermate complex. De waarheid over de inspanningen van Israël om onschuldige Palestijnen te beschermen wordt vaak overschaduwd, gemarginaliseerd of gecensureerd. Rapporten van Hamas worden vaak klakkeloos geloofd en als feiten gepresenteerd, terwijl het woord van Israël voortdurend in twijfel wordt getrokken en betwist. De verontwaardiging is begrijpelijk, maar velen hebben erop gewezen dat deze verontwaardiging lijkt te worden gereserveerd voor situaties waarbij Israël betrokken is. En in hun woede lijken ze de ironie van hun daden niet in te zien:
- Ze hebben campussen veranderd in slagvelden, zelfs terwijl ze een staakt-het-vuren eisen.
- Ze beschuldigen Israël van genocide terwijl ze Hamas steunen, een organisatie die genocide als onderdeel van haar handvest heeft opgenomen.
- Ze pesten en sluiten Joodse studenten uit, weigeren hen toegang vanwege hun afkomst, terwijl ze Israël beschuldigen van apartheid.
- Ze veroordelen uitingen van nationalisme in het Westen, maar zwaaien met Palestijnse vlaggen terwijl ze schreeuwen over land en grenzen.
- Ze praten over onschuldig bloed, terwijl ze Hamas verdedigen, die opzettelijk kinderen heeft vermoord, verbrand en gemarteld.
- Ze beschuldigen Israël van kolonialisme, terwijl ze feitelijk de terugkeer van een islamitisch kalifaat ondersteunen om de hele regio te regeren.
Helaas is de keffiyeh betrokken geraakt bij deze chaos en is bijna emblematisch geworden voor deze demonische waanzin.
DE KEFFIYEH, DE SUDRA, DE TALIT EN DE TENT
Het is een illusie te geloven dat we Gods kinderen kunnen verdelen in "goeden" en "slechten". Dit soort denken leidt al snel tot een uiterst vruchteloze dynamiek. We zijn allemaal zondig voor God en hebben allemaal een diepgaande behoefte aan verlossing, zowel Joden als Arabieren. God heeft een plan, en het is niet verstandig om daartegen te rebelleren. Samenwerken met de onzichtbare vijand vormt het echte gevaar: in zijn valstrikken vallen van verwrongen haat en leugens.
Gods hart is vervuld van liefde en leven. Hij is de waarheid. Hij is vrede. Hij is de verzoening.
In plaats van te focussen op twee tegengestelde kanten, ziet God twee zonen. We hebben twee lenzen nodig om te zien wat God ziet, en om lief te hebben zoals God liefheeft.
De keffiyeh op zichzelf is niet inherent 'slecht', zelfs als mensen die boodschappen verspreiden voor Satan hem momenteel dragen. Het is slechts een sjaal. Volledig onschuldige voorwerpen kunnen een negatieve connotatie krijgen, maar dat betekent niet dat ze op zichzelf slecht zijn. Neem bijvoorbeeld de regenboog en zelfs het kruis. Het kruis heeft zulke negatieve associaties in de Joodse cultuur (als gevolg van eeuwenlange vervolging van Joden in naam van de kerk) dat het een vergelijkbaar effect heeft als de swastika. Het wekt afkeer op. Maar het is duidelijk dat het kruis niet alleen onschuldig is, maar ook krachtig goed. Dus laten we de keffiyeh loskoppelen van de demonische connotaties die sommigen eraan toekennen en onthouden dat het Gods geliefde kinderen vertegenwoordigt, net zoals de Joodse sudra dat doet. Niet alleen delen we een liefde voor hoofddeksels en hummus, maar onderzoek van de afgelopen decennia heeft aangetoond dat ook de genen van Joden en Arabieren in de regio met elkaar verweven zijn.
We zijn uiteindelijk familie. [5]
Ismaël werd uit het ouderlijk huis gestuurd toen hij de spot dreef met Isaak, het uitverkoren kind. De wond van afwijzing is diep. Abraham is de vader van beide bevolkingsgroepen, en God, onze hemelse Vader, ziet om naar beiden. God koos Isaak voor Zijn doeleinden, maar net zoals Abraham van beide zonen hield, houdt God van al Zijn kinderen en nodigt Hij iedereen uit om onder Zijn baldakijn, in Zijn tent, te komen, of ze nu een keffiyeh of een sudra dragen. De keffiyeh, de sudra, de talit (Joodse gebedssjaal) en de tent… het zijn allemaal stoffen voorwerpen ter bedekking en beschutting.
Tegenwoordig zendt de God van Abraham, Isaak en Jakob nog steeds de uitnodiging uit om naar huis te komen – maar het moet onder Zijn bescherming en volgens Zijn voorwaarden gebeuren. De tent van vader Abraham is voor iedereen toegankelijk.
- The Times of Israel, The Invention of the Palestinian People, Alan Meyer, August 9, 2019
- Muhammad Y. Muslih, The Origins of Palestinian Nationalism, (Columbia University Press, 1988) p.11
- Efraim Karsh, Palestine Betrayed, Yale University Press; American First edition (April 27, 2010), Chapter 10
- Middle East Forum, Palestinian Leaders Don't Want an Independent State, Efraim Karsh, Summer 2014
- HaAretz, Blood Brothers: Palestinians and Jews Share Genetic Roots, Josie Glausiusz, October 20, 2015
- Yasser Arafat
ONE FOR ISRAEL (site)
FACEBOOK: ONE FOR ISRAEL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten