DEZE GOD IS ONZE GOD (1)

Het is alweer twee weken geleden dat mijn vader overleed.
Hij is er echt niet meer. Niet hier — aan deze kant van het graf.

Er is één blog waar hij persoonlijk op reageerde. Omdat het hem raakte.
“Dat is het,” zei hij. “Wie Jezus heeft, die heeft genoeg.”

Uit mijn dagboek

Ik reed vandaag over een rustige weg, ergens op het platteland.
Aan mijn rechterhand zag ik bomen vol bloesem langs de sloot.
Links stonden kale stammen, zwart en stil, met stapels takken eronder.
Er liepen mannen met helmen rond, bij een hoogwerker. Ze snoeiden de bomen.

Zo is het ook in mijn leven, dacht ik.
De één bloeit, de ander wordt gesnoeid.
Maar ieder heeft zijn seizoen.
En zelfs dat wat kaalgesnoeid lijkt, draagt toekomst in zich.
De bloeier en de gesnoeide — beiden kunnen elkaar tot zegen zijn.

Voor alles is er een vastgestelde tijd,
en er is een tijd voor elk voornemen onder de hemel.
Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen,
een tijd om te sterven en een tijd om te huppelen.
(Prediker 3)

Want deze God...

Mijn vader koos van tevoren een bemoedigende tekst voor boven zijn rouwkaart:
“Want deze God is onze God, eeuwiglijk en altoos.” (Psalm 48:15a)

Ik schuil bij deze God. Zijn God, mijn God.

Hij is Degene die blijft als anderen weggaan.
Hij is gisteren en heden dezelfde. Tot in eeuwigheid.

Vanmorgen las ik een uitleg die daar mooi bij past:

Deze God is onze God. Hij zal onze Gids zijn, zelfs tot de dood toe.
De Heere houdt ons bij de rechterhand en leidt ons door Zijn raad.
Christus, de grote Herder van de kudde — voedt ons en leidt onze voeten
in de wegen van vrede, leven en redding.

Hij leidt niet alleen tot de rand van de doodsjordaan,
maar gaat mee door de diepe wateren,
en verlaat ons niet voordat Hij ons veilig aan de overkant heeft gebracht.
(Vrij naar John Gill)

Pijn en troost

Ik ben verdrietig. Maar het troost me dat God bij mijn vader was in zijn laatste momenten.
“Kostbaar is in de ogen van de HEERE de dood van Zijn gunstelingen” (Psalm 116).

Ik geloof dat omdat Hij het zegt.
En ik aanbid deze God — onze God —
die het onmogelijke mogelijk gemaakt heeft door onze Heere Jezus Christus.

-ˋˏ ༻✿༺ ˎˊ-

Wat ik pas later hoorde

Pas veel later hoorde ik wat de tekst op de rouwkaart voor mijn vader betekend had —
dat het hem ging om dat laatste:
Hij zal ons geleiden tot de dood toe.

En ik schrok van de manier waarop het werd gezegd.
Alsof mensen er te veel van maakten.
Alsof ik er iets van had gemaakt wat hij niet bedoelde.
Alsof ik iets had ingelezen dat er niet stond.

Dat deed pijn.
Want ik had geschreven wat het met míj deed.
Hoe die woorden me troostten.
Deze God is onze God.

Misschien heeft mijn vader het inderdaad niet zo bedoeld.
Maar mijn Hemelse Vader wel.
Hij gebruikte die woorden om mij te troosten.
Niet als boodschap van mijn vader aan mij,
maar als stem van de Vader aan mijn hart.

Deze God is onze God.
Door genade.
Hij zal ons geleiden.
Tot aan de dood toe

Mijn vader kende zijn Bijbel.
Hij las Hebreeuws.
Juist daarom raakt het me dat in de oorspronkelijke tekst staat:
Hij zal ons leiden over de dood heen. (‘al-mavet)

Hij zal ons leiden over de dood heen

Er staat niet: “tot de dood toe”, maar:

הוּא יְנַהֲגֵנוּ עַל-מוּת
Hu yenahagenu ‘al-mavet —
Hij zal ons leiden over de dood heen.

Het werkwoord yenahagenu komt van nahag —
leiden, voortbrengen, besturen (zoals een herder met zijn kudde).

In Messiaanse uitleg zien we hierin het beeld van de Goede Herder, Jezus,
die ons niet alleen tot het graf brengt, maar erdoorheen leidt —
naar het eeuwige leven. Maar verder.