Mag Israël Iran aanvallen?

Toen ik het NOS-artikel las – “Iran lapt kernwapenregels aan z’n laars, maar Israël had geen recht op aanval” – dacht ik: is dat zo? Heeft het geen recht op aanval? Israël zit níét op een rustig continent waarin verdragen vanzelf worden nageleefd. Ik ging op onderzoek uit naar het hoe en wat en ontdekte dat ik nog zo weinig weet. 

Maar wat ik nu wèl weet deel ik in dit bericht.

Het is niet pas in juni 2025 begonnen

Iran roept regelmatig op tot vernietiging van Israël. De uitspraken zijn consistent, niet af en toe:

• In 2001 zei Rafsanjani dat één kernbom voldoende is om Israël uit te schakelen.

• In 2005 riep Ahmadinejad op om Israël van de kaart te vegen.

• In 2012 noemde Khamenei Israël een “kankergezwel dat moet verdwijnen”.

• Oran financiert en bewapent Hamas, Hezbollah, Houthi’s – groepen die Israël daadwerkelijk aanvallen.

• Op 13 april 2025 vuurde Iran zélf rechtstreeks meer dan 300 drones en raketten op Israël af.

Israël reageerde niet abrupt, maar zorgvuldig

Op 8 juni 2025 werd een serie luchtaanvallen uitgevoerd op Iran’s nucleaire infrastructuur (Isfahan, Natanz). Voorafgaand:

• Israël gebruikte intelligente inlichtingendiensten, AI‑analyse en zelfs gesmokkelde drones – dit was jarenlang gepland

• Méér nog: Israël wist sinds 2018 van het AMAD-project – dankzij de Mossad‑roof van honderden duizenden documenten 

• En Israël volgde het verrijkingsproces op de voet: Iran had volgens de IAEA zes maanden geleden al uranium verrijkt tot 83,7% (understandingwar.org).

Dan zeggen experts: “Toch mocht Israël dit niet doen.” 

Bijvoorbeeld Van Hooft van Rand Europe: “Het gevaar dat Iran kernwapens inzet is niet acuut genoeg.” Zolang het alleen verrijkt uranium is, is er nog tijd.”

Of Tom Sauer: “Zelfs als Iran straks kernwapens heeft, zullen ze die gebruiken voor afschrikking — net als andere kernmachten.”

Maar dat is te eenvoudig. 

Want:

1. Iran is geen "gewone" kernstaat. Het regime is theocratisch, ideologisch gedreven, en werkt via terreurgroepen. Volgens de Atlantic Council draait Iran’s kernstrategie niet alleen om energie of defensieve doelen, maar om het verspreiden van een revolutionaire visie. Het regime ziet zijn nucleaire programma als onderdeel van zijn ideologische strijd en zijn “Axis of Resistance” tegen Israël en het Westen. Iran’s retoriek is niet defensief – het is geëngageerd, agressief en voor hen van strategisch nut.

Interessante video over hoe het er nu bij staat met deze Axis of Resistance 👇

2. De technische drempel is nog maar heel klein. Iran heeft het moeilijkste deel — uraniumverrijking — al bijna bereikt. Volgens VN-expert David Albright kan Iran binnen enkele weken meerdere kernkoppen assembleren, als het daartoe besluit. Ik citeer:

• "Iran kan zijn huidige voorraad van 60 procent verrijkt uranium in drie weken tijd in de Fordow Fuel Enrichment Plant (FFEP) omzetten in 233 kg WGU. Dit is genoeg voor 9 kernwapens, uitgedrukt in 25 kg uranium van wapenkwaliteit (WGU) per wapen.
• Iran zou de eerste hoeveelheid van 25 kg WGU in Fordow kunnen produceren in slechts twee tot drie dagen.
• Zowel in Fordow als in de Natanz Fuel Enrichment Plant (FEP) zouden de twee faciliteiten samen genoeg WGU kunnen produceren voor 11 kernwapens in de eerste maand, genoeg voor 15 kernwapens aan het einde van de tweede maand, 19 aan het einde van de derde maand, 21 aan het einde van de vierde maand en 22 aan het einde van de vijfde maand." Bron: Analyse en How close was Iran to the bomb?

 
3. De dreiging komt niet alleen via de staat, want Iran kan kennis of materiaal doorspelen aan proxies.
Zo ontstaat nucleair risico zonder direct inzetbare bom — en zonder duidelijke vergeldingsdoelwitten. Hamas, Hezbollah en andere Iraanse proxy-milities hebben de afgelopen maanden rake klappen gekregen, maar dat maakt hen niet onschadelijk. Sterker nog: in de asymmetrische oorlogsvoering waar Iran op leunt, maakt zwakte een tegenstander juist gevaarlijker. ls een groep zwaar is geraakt, dan stijgt de kans dat zij naar extreme middelen grijpt (bijv. vuile bom, massale drone-aanval). 
4. Iran heeft al zélf aangevallen. Op 13 april 2024 vuurde Iran voor het eerst zelf raketten en drones af op Israël — vanuit Iran. Dat was: direct geweld, géén afschrikking. Tegen een nucleair gewapende tegenstander. Terwijl de wereld toekeek. Als je zó handelt zonder kernwapens, wat zal je dan doen als je ze wél hebt?

Waar ik voor mezelf op uitkom

Ja, het internationaal recht is essentieel maar als iemand je al jarenlang roept dat hij je land wil uitwissen, moet je niet wachten tot alles officieel is bevestigd en achter de rug is. Dan kan je niet veel meer doen.

👇

Een zelfde soort voorbeeld uit de geschiedenis

In 1981 vernietigde Israël de Osirak-kernreactor in Irak tijdens Operation Opera. Destijds veroordeeld — de VN veroordeelde de actie unaniem — maar later bleek het van levensbelang.

• Irak had de reactor bijna klaar om plutonium te produceren en werd geholpen door Frankrijk en het IAEA 

• Saddam Hoessein gebruikte diezelfde technologie later als basis voor zijn chemische arsenaal: in 1988 verwoestte hij Halabja met zenuwgassen — waarbij 3 200–5 000 Koerden omkwamen 

• Toen in 1991 internationale inspecties plaatsvonden, werden geen kernwapens aangetroffen: de reactor was effectief uitgeschakeld.

Israël hield de verovering door massavernietiging tegen — voorkwam daarmee dat Irak zich op die weg begaf.

En vandaag gelden dezelfde principes

Iran beperkt de controle, verrijkt uranium tot 83,7%, steunt milities en vuurde onlangs zelf zélf honderden raketten op Israël af.

Daarom is de vraag niet alleen ‘ mocht Israël dit?’, maar ook ‘wat als ze het níét deden?’

Regels en afspraken helpen niet als je weet dat de ander erop uit is om je uit te roeien — wat het ook kost. Mooie woorden stuurlui op de wal (zonder oog voor de werkelijkheid) zijn goedkoop. Maar de gevolgen levensgevaarlijk. Afspraken stoppen geen raketten, en zeker geen kernwapens.

• Video uit 2008 waar president Mahmoud Ahmadinejad zijn oproep herhalde tot de vernietiging van Israël.

Als je het nuchter bekijkt — militair én moreel — is deze aanval van Israël een vorm van verdediging op de lange termijn. Verdediging is niet altijd afwachten. Soms moet je ingrijpen vóór het weer misgaat.

---

🟦 Aanvulling op 20 juni – over de uitspraken van IAEA-directeur Grossi

Hoewel IAEA-directeur Rafael Grossi benadrukt dat zijn agentschap geen directe aanleiding gaf tot Israëls aanval op Iraanse nucleaire installaties, onderstreepte hij wél hoe ernstig de situatie is. Iran heeft volgens het IAEA genoeg verrijkt uranium voor negen kernwapens – mits verder verrijkt – en weigert al geruime tijd om cruciale gegevens en toegang te geven aan inspecteurs.

Grossi stelde bij CNN en in de VN-Veiligheidsraad dat de IAEA een “waterdicht systeem van inspecties” kan bieden, maar alleen als Iran volledig meewerkt. Dat is nu niet het geval. Sterker nog: Iran overtreedt zijn afspraken onder het nucleaire waarborgsysteem.

Israël kent deze situatie al jaren, ziet dat het toezicht verdampt, en dat de voorraad verrijkt uranium wél blijft toenemen. Dat maakt het ontbreken van ‘bewijs’ voor een wapenprogramma geen geruststelling — maar juist een alarmerend signaal.

Bron: CNN-interview met Grossi – juni 2024

--- 

Lees ook: Israel found Iran carried out key tests for nuke design ahead of strikes — report

De stukjes op deze blog zijn mijn eigendom, tenzij anders vermeld. Je mag best iets delen maar niet zonder mijn toestemming.